Z wdzięcznością za lekcję wdzięczności…

Z wdzięczności za lekcję o wdzięczności… Wpis zainspirowany naszymi kolejnymi odwiedzinami w Rodzinnym Domu Dziecka Pani Doroty

Wdzięczność

Nie wtedy, gdy wszystko idzie po naszej myśli.

Przynajmniej nie tylko wtedy.

Również nie dlatego, że jest pod wiatr, choć zdecydowanie łatwiej i po drodze byłoby nam dzisiaj wędrować z wiatrem.

Po prostu pomimo.

Pomimo wszystkiego, co niezaplanowane i przychodzi niespodziewanie.

Pomimo.

Manewrując pomiędzy trudnościami, niczym między porozrzucanymi zabawkami, czasem nadeptując boleśnie, jak na klocek Lego ( kto przeżył, ten wie

) , nie zadeptać przy okazji wdzięczności.

My dziś jesteśmy wdzięczni za to, że są takie domy z długimi stołami, przy których po kolacji, pyta się Małych Ludzi: „A za co Ty jesteś dziś wdzięczny?” Co dziś cię ucieszyło? Co sprawiło, że poczułeś się dobrze?

I cierpliwie czeka się na odpowiedź.

I za to, że gdy Mali Ludzie staną się Dużymi Ludźmi, to rozmawianie z bliskimi przy kolacji o wdzięczności, będzie czymś tak normalnym, jak kwiaty na wiosnę, śnieg w zimie, czy księżyc w nocy.

Wdzięczność.

Warto pozwolić, aby ktoś nas o nią zapytał.

I warto wsłuchać się we własną odpowiedź.

Ona też nas może zaskoczyć.

Wdzięczność

Każdy kolejny dzień odkrywa przed nami to, za czym jeszcze może się kryć…

A za co Ty jesteś dziś wdzięczny?

Podzielisz się?

Autorka drugiego śniadania ze zdjęcia: Pani Dorotka